اشعار

اي لهجه ات ز نغمۀ باران فصيح تر          لـبـخـندت از تـبسم گــلــهــا مليح تر

برموي تو نسيم بهـشــتي دخيل بست          يعني نـديده از خـم زلـفت ضريح تر

صفـــای زنــدگــیــم آیه هـای قرآنت           بیـا به ما بـركـت ده به بـركت نـانت

تویی كه كعبه به دور سر تو میگردد           رســول آینه ها! هستی ام به قربانت

خيزيد و خُم آريد ، خماريد و خمـاريـد           وز بــام فـلـك بــاده ي گـلرنگ ببـاريد

گولم مزنيد اين همه با هوش مضاعف           انگــور مــرا دزد نبــرده است، بياريد

طي می كـنـيـم سمت مـلاقات جـاده را           شــايد كسي سوار كند اين پيـــاده را

وقتش رسيده است كه با گـريه ريختن           جـبـران كـنـيد تـوبۀ از دست داده را

تا شــعــاع مـهـرت عالــمــتــاب شد            مــهــربــانی از خــجـــالت آب شــد

این زمین دیگر کــویر تـشـنه نیست            زنــده شــد، آبــاد شــد، شــاداب شد

نوبت درست لحظۀ آخـر به ما رسید          انسان به عاشقانه ترین ماجرا رسید

حوا درنگ کرد زمین سیب سرخ شد          آدم سـکــوت کرد قـیـامت فرا رسید

آن شب سكوت خلوت غار حرا شكست           با آن شكست، قامت لات و عزا شكست

آمد به گوش ختم رسـولان نـدا بخــوان           مُهر سكوت لعـل بشر زان نــدا شكست

باور كنــيــم رجعت سرخ ستـاره را            مــيــعــاد دسـتـبـرد شگفتى دوبـاره را

بــاور كنيم رويش سـبــز جـوانـه را            ابهـــام مــردخـيــز غـبــار كـرانــه را